Topsy Foundation

Hallo!
Zo even wat tijd gevonden om te schrijven. Maak er maar snel gebruik van want ben bang dat ik anders weer de helft vergeet.
Wat ik nu graag wil vertellen is over hoe (goed) het project werkt.

Er is opvang voor dagkinderen die hier ongeveer van 08.00 uur tot 15.00 uur verblijven. De ouders of familieleden brengen ze hier zodat zij kunnen werken. Dit kost de ouders 30 rand per maand, oftewel ongeveer 4 euro.
De kinderen die hier permanent verblijven zijn overdag naar school (of hier naar de creche) en komen om 15.00 uur thuis, in schooluniform!

De permanente kinderen verblijven hier omdat de thuissituatie te erg was (denk aan mishandeling of te slechte woonomstandigheden). Zij hebben erg veel geluk dat ze hier worden opgevangen. De regering hier geeft maar toestemming voor een beperkt aantal kinderen die mogen geplaatst worden in een project als deze. Erg stom maar ze bejubelen deze projecten niet omdat ze willen dat de kinderen in hun eigen leefomgeving opgroeien en dat ze er niet van worden afgezonderd.
Als er nu aanvragen voor opvang binnen komen, moeten ze helaas nee verkopen, hoe erg de situatie ook is.

Vanochtend ben ik meegegaan met 1 van de 3 sociale werksters binnen dit project. Zij onderhoudt een township in de omgeving. Dat wil zeggen, zij wordt ingelicht over mensen die hulpbehoevig zijn. Dit gebeurt weer door mensen die in de township zelf werken.
Vandaag hebben we 2 families bezocht. Ik zal maar niet uitleggen wat er allemaal gaande was maar het komt erop neer dat de sociaal werkster bemiddelde tussen families over de opvang van kinderen wiens ouders zijn overleden en/of dat zij mensen adviseert medicijnen te nemen (van de Topsy) omdat ze aids hebben.

Het erkennen van aids ligt nog steeds gevoelig. Mensen schamen zich, zijn bang en dus lopen ze er voor weg.
Als ze er wel voor kiezen om medicijnen aan te nemen, dan worden ze 1 keer in de week opgehaald met een bus van Topsy en krijgen ze hier in de kliniek medicijnen, gratis. Als ze te ziek zijn, worden de medicijnen aan huis (lees:hut) gebracht.

De sociaal werkster bemiddelt ook tussen de families die geld nodig hebben van de regering. Door het jonge sterfgehalte van de ouders, belanden veel kinderen bij hun opa of oma, tante en overige familieleden. Vaak hebben die zelf al kinderen te onderhouden en kan het dus voorkomen dat 1 gezin uit 7 kinderen bestaat. Nou dat is dus niet te doen. Er bestaat voor deze situaties een soort maandelijkse subsidie en Topsy regelt dit voor ze. In de tussentijd voorziet Topsy het gezin van kleren, eten en medicijnen. Dit stopt zodra de subsidie is geregeld.

We waren ook even kort bij een plaatselijke kliniek in een andere township en dat was werkelijk waar verschrikkelijk. Doodzieke mensen in de wachtkamer die me allemaal aan zaten te staren. Ik voelde me heel ongemakkelijk. Er was een man in de wachtkamer die de wachtende 1 voor 1, tsja hoe moet ik het zeggen kan het juiste woord er nu niet voor vinden, maar beheiligde of zoiets? In ieder geval, dat ging er vol op. Hij klonk zo kwaad en schreeuwde erop los. Nare sfeer en ik was blij toen ik weer buiten stond.
Hoewel, in de townships werd ik ook door iedereen aangestaard. Durfde niet zo goed foto's te maken hierdoor. Dat is jammer want het was echt indrukwekkend.

Ik vroeg de sociaal werkster waar de kinderen belanden die permanent bij het project verblijven. Zij zei dat dat een groot probleem is. Als ze 18 zijn of maximaal 20, moeten ze het hier verlaten. Dat kan niet anders, ze kunnen geen volwassenen gaan opvangen naast de kinderen. De kinderen die geen familieleden hebben om naar toe te gaan, komen dus letterlijk op straat te staan. Het is nog niet voorgekomen maar het probleem zit er wel aan te komen.

Vrij triest allemaal he? Gister kreeg ik ook een triest gevoel. 1 jongetje van de permanente opvang heeft echt mijn hart gestolen. Puka is de naam, 4 jaar oud en heeft aids. Ik zat een beetje na te denken over zijn toekomst en realiseerde dat die niet zo mooi is als ik zou willen voor hem (en voor de rest natuurlijk). Dat is gewoon zo oneerlijk en zoal velen van jullie weten, kan ik daar absoluut niet tegen.

Oh, ik hoor nu 1 van de kindjes mijn naam roepen... Ga maar afronden.
Doet me denken aan vanochtend. Ik was bezig in een klas totdat 1 meisje iets in het Afrikaans zei tegen de rest van de kindjes. Daarna begonnen ze allemaal non-stop mijn naam te roepen. Gekke kinderen, zoveel ellende maar toch zoveel lol maken.

Nou, dat was het voorlopig. Vrijdag ga ik weer terug naar Johannesburg met een paar kinderen. We gaan naar een soort speeltuin. Ook ben ik uitgenodigd om een ander (opstartend) project te bezoeken.
Dus voor degenen die ook vrijwilligerswerk willen gaan doen of toevallig geld teveel hebben, jullie weten me te vinden, begin november dan, ha ha!
Ik ga nu mijn kleine vriend Puka opzoeken,

Liefs,
Annika