het was weer zover

Het was weer zover deze week: opnieuw is mijn hart veroverd door een stel kinderen.
Deze week hadden we een groep kinderen uit een weeshuis, 8 jongens van gemiddeld 15 jaar oud. Die kinderen zullen wel niet gedacht hadden, ik heb ze stuk voor stuk verliefd aan zitten staren deze week.
Judas en Brian waren mijn favorieten. Judas hoorde niet helemaal bij de groep en hij was vaak in zichzelf gekeerd. Ik heb echt alles uit de kast gehaald om hem meer op zijn gemak te voelen. Tijdens het voeren van de uilen vertelde hij dat zijn zesjarige zusje begin dit jaar wsa overleden, ach zo zielig. Mijn hart brak toen ik hem tegen zijn tranen zag vechten, zijn blik starend in het niets, arme jongen. Vond het fijn dat hij steeds vaker toenadering zocht bij mij zodat we een klein beetje een speciale band creeërden deze week met elkaar.
Brian was de clown van de groep. Hij was de jongste van het stel, 11 jaar oud. Wat een dromer!! Hem observeren was gewoon een feest. Als hij dit in de gaten kreeg, lachte hij van oor tot oor. Heerlijk joch.
En de anderen hadden ook stuk voor stuk hun eigen charmes: Evans met zijn aanstekelijke lach, Answer's verlegenheid en pretogen, Bongi die zo hard zijn best deed, Walter met zijn gulle lach en Thabo's enorme inzet om te leren was meer dan aandoenlijk. Ik hoop zo dat hij een eerlijke kans krijgt voor een studie of iets dergelijks. Besef maar weer eens dat ik en wij allen, zoveel geluk hebben in ons eigen land met onze studiebeurzen en mogelijkheden (had ik dat maar 15 jaar eerder beseft!).
Vanmiddag werden ze opgehaald helaas. Ik vind er geen bal aan om telkens weer afscheid te moeten nemen. Kleine Brian zat huilend achterin de auto en allen zwaaiden zolang als ze konden totdat de auto de bocht om was. Pff..... moet mezelf maar weer troosten met de foto's die ik heb en misschien dat ik een keer een bezoekje kan brengen aan het weeshuis?
Vannacht was aan 1 kant geweldig en aan de andere kant verschrikkelijk...:
Er waren 2 Franse gasten die op de grote rotsplateau wilden overnachten hier in de bush. Ze kwamen onverwachts maar uiteindelijk gingen we met z'n allen. Stretchers, slaapzakken, koelbox en hout om het vuur te maken, werden ingeladen en daar gingen we. De jongens lagen op bed en iemand van de staf sliep bij hun.
Het was een te gekke boel op de rots, echt heel gaaf en we boften want het was volle maan. Prachtig uitzicht hoewel de dieren kalmer waren met het heldere licht van de maan.
Op een gegeven moment waren we door de rode wijn heen en Julie en ik offerden ons met plezier op om meer te gaan halen. Was een hele beproeving, in de duisternis met z'n tweeën op de quarterbike door de bush. In 20 minuten waren we weer terug in het kamp, wijn opgepikt, w.c. opgezocht en snel weer terug sjeesen, dachten we. De quarterbike dacht er anders over, hij wilde niet meer starten...! Zonder ook maar een woord te zeggen tegen elkaar, probeerde Julie het ding aan de praat te krijgen en ik aan te duwen. Ik moet zeggen dat ik best wel trots was op mezelf, bezat ineens over bergen kracht. De quarterbike was ook onder de indruk en deed zijn ding weer. Eenmaal er weer op gesprongen waren we zooooo enorm opgelucht en ik denk dat we met ons gelach alle dieren die we niet zouden willen tegenkomen, hebben weggejaagd. Bedenk me nu trouwens dat we altijd nog onze toevlucht in de hut van de kinderen hadden kunnen nemen. Maargoed.
Eenmaal terug benuttigden we de flessen wijn want die hadden we niet voor niets opgehaald (plassen was trouwens ook nogal een uitdaging) en uiteindelijk diep in de nacht heerlijk in slaap gevallen met de wind door mijn haar.
Dezelfde wind bracht 2 uur later een regenbui met zich mee. Oh, het was verschrikkelijk!!! Ik werd wakker gemaakt uit mijn diepe slaap, had al meteen hoofdpijn, het regende en ik moest meteen in actie komen, alle spullen weer inladen in de auto. Wat een nachtmerrie! Wat was ik ongelooflijk chagrijnig. Het was half 5 in de nacht en
terug in het kamp nog 2 uurtjes kunnen slapen. 07.00 uur 's-ochtends weer paraat voor de kinderen. We waren er allemaal beroerd aan toe en zijn het nu nog steeds.
Morgen verlaten we voor het weekend de bush. Ben benieuwd hoe het zal zijn om weer elektriciteit te hebben en om weer onder de mensen te zijn. Hoewel, het is maar een klein plaatje waar we naar toe gaan.
Goed, geloof dat "de baas" zijn computer wil gebruiken maar te aardig is om te vragen wanneer ik er eindelijk mee uitschei.
volgende keer weer nieuwe verhalen.
Allemaal een heel fijn weekend toegewenst!!!
Liefs,
Annika