over het project

Goeiemiddag allemaal!

Wederom bedankt voor alle berichten en e-mails. Ben weer helemaal op de hoogte van het reilen en zeilen in Nijmegen/Wijchen.

Nu zal ik jullie weer op de hoogte brengen van het reilen en zeilen in Daktari, het project in de provincie Limpopo.
Elke dag beginnen we om 7.00 uur. Kopje koffie drinken en 7.30 uur starten we met het verzorgen van de dieren. Doordeweeks met hulp van de kinderen. Daarna hebben we ontbijt (elke dag weer een feest) en gaan we door met het lesgeven aan de kinderen. Mijn god, wat wordt mijn geduld op de proef gesteld.... Dan rond 12.00 uur is het lunchtijd en om 14.00 uur weer lesgeven tot 16.30 uur, waarna we weer de dieren gaan voeren. En dat is echt het meest ranzige deel van de dag. 10 dode kuikens voor de roofvogels en voor de uilen ieder 1. Wat een feest die dooie kippetjes voor mijn neus. Verstand op nul en slingeren maar. Voor de wilde katten is er dagelijks een heerlijke maal van afvalvlees met als traktatie een dood kuikentje, muisje of nog beter een rat. Aan mij de taak om aan de kinderen te vertellen dat het helemaal niet zielig is voor die kuikentjes en dat het helemaal niet vies aanvoelt. Ja ja, ik denk dat mijn gezicht een heel ander verhaal vertelt.
Rond 18.30 uur eten we en 's-avonds spelen we spelletjes met de kinderen. Meestal gaat iedereen zo rond 21.30 uur al naar bed. Niet dat ik dan alleen ben, ik weet dat er reuzespinnen, kikkers, ratten, muizen, eekhoorns, kevers, rare vliegen, muggen, schorpioenen (?, in ieder geval enge beesten) om me heen zijn en met de meeste pech kun je ook ene slang treffen.
Dank mijn muskietennet elke avond opnieuw en kijk niet op of om. Gewoon bed induiken en slapen maar.
De rugbywedstrijd van afgelopen vrijdag was leuk. Snapte maar de helft van de spelregels maar de sfeer was goed en de steak overheerlijk. Heb enorm moeten lachen om Julie, de vrijwilligster uit Schotland, wat heeft zij een humor, helemaal met een borreltje op. Het vervoer naar de pub/lodge was weer in de laadbak en dat blijf ik maar leuk vinden, net een kermisattractie.
Afgelopen zondag hebben we op een andere boerderij/lodge heerlijk aan een meer gezeten (was prachtig) met rosé en lekker gebarbequed. Was net aan het genieten van een stukje struisvogelvlees waar ik op zich al trots op was dat ik het aandurfde, totdat die fijne meneer, voormalige eigenaar van de struisvogel, mij ging vertellen hoe erg het beest bij de slachtpartij zich verzette en wat voor een herrie het maakte. Heb de rest van het stuk aan hem gegeven. En bedankt.
Zo, ga zo maar weer aan de bak. Engelse woorden dicteren en om 16.30 uur weer heerlijke ballen draaien voor de katten, hiephoi.
Oh ja, voor een muis zal ik nooit meer bang zijn terug in Nederland. We hebben er hier zo'n 500 en bij het verschonen van de kooien bungelen de lieve schatjes aan hun staartje tussen mijn vingers. En ach, een dooie muis die verdronken is in zijn waterbakje vis ik er zonder moeite uit. Wat een feest.
Liefs,
Annika